Van Aruba naar Panama.

Van Aruba naar Panama.

Zondag 23 november vertrekken we ’s morgens vroeg om uit te klaren en langs de immigratie te gaan. We kunnen iets beter afmeren en zijn na 1 uur klaar om te vertrekken. Buiten blijkt al snel dat de stuurautomaat toch niet in orde is, we proberen van alles, maar omdat we het niet zien zitten om vijf dagen en nachten met de hand te sturen keren we terug naar de haven. Maandagochtend komt er een monteur aan boord van Radio Holland. Deze is gelukkig heel kundig en met een paar uur heeft hij het probleem verholpen. We varen met de monteur aan boord nog een proefronde en geloven er weer in. Het is te laat om nog te vertrekken en bovendien moeten we eerst de boot weer vaarklaar maken. Dinsdagochtend vroeg varen we weer de haven uit, het onweert en er zijn hele harde klappen. Leuk om te beginnen toch gaan we maar, we weten ook niet wat ons nog te wachten staat. We lopen 7,5 knoop alleen op de genua en er staat een behoorlijke zee bij windkracht 6 Bft. We gaan 4 mijl ten noorden van een stel rotseilanden langs, die goed zichtbaar zijn. Een grote groep dolfijnen komt met de boot spelen en ik word er weer helemaal blij van het is altijd een feest ze weer te zien. We pakken het ritme op van de wachten en er is heel veel scheepvaart. Boven de kust van Columbia worden we ineens meerdere keren in de schijnwerpers gezet door een schip, je merkt toch wel dat je meer oplettend bent in dit soort streken en er onrustig op reageert. Het blijkt allemaal in orde en het is een koopvaardijschip dat de haven in wil en precies onze koers kruist. De volgende dag worden we achtervolgd door een schip, dat de hele tijd boven ons blijft hangen. We hebben contact via de marifoon en het blijkt een hulpboot te zijn van een kabellegger verderop. Ze vragen naar onze koers en snelheid, geven ons instructies die we opvolgen en we kunnen weer verder. Donderdagnacht is een rustige nacht, de wind valt weg en we moeten op de motor verder. Heftige tropische regenbuien , veel drijvende boomstammen en groene velden drijvende planten. Het is einde regentijd en de afvoer van de rivier Magdalena is heel groot, veel boomstammen zijn niet op tijd opgepikt en drijven hier nu rond. Ze zijn groot, genummerd en van hardhout. We hebben een harde stroom van 3 knopen tegen en schieten niet erg op. Niet leuk we willen zo snel mogelijk dit gebied met al die rommel uit. ’s Nachts tijdens mijn eerste wacht, gebeurt waar iedere zeiler en wij dus ook bang voor zijn. Met een hele harder knal varen we ergens op en we liggen helemaal stil. Hans is als een speer zijn bed uitgekomen en het duurt even voor we weer de controle over de boot hebben. Het is echt een rot ervaring en we zijn beiden erg geschrokken. Het overkomt ons nog een paar keer en we zijn blij als we weer daglicht hebben. Het is rustig weer en we vervolgen onze weg op de motor. De volgende dag komen we weer zoveel rommel tegen bij de stroomscheiding, maar nu aan de Panama zijde. Het is de Caribbean Counter Current dat een spel met ons speelt. Weer ruim drie knoop stroom tegen, de snelheid over de grond is dus niet erg groot. En we weten dat er zeker nog een nacht bijkomt. Aan het eind van de middag zien we ineens iets heel raars drijven, we zijn nieuwsgierig en besluiten ernaar toe te varen. Het blijkt een heel groot stuk bamboebos te zijn van wel zes meter hoog. Moet je toch niet aan denken, dat je daar ’s nachts invaart, ga je toch wel even aan je navigatie twijfelen denk ik. Tijdens mijn laatste wacht nog een grote tanker als oploper gehad. Steeds als ik de koers verlegde, deed hij dat ook en ik bleef maar rood en groen licht zien, wat betekent dat hij precies dezelfde koers loopt. Ik word er best nerveus van, temeer daar het moeilijk is om afstand te schatten als het donker is en je op de lichten af moet gaan. Uiteindelijk besluit ik maar een koerswijziging van 90 graden uit te voeren. Precies op tijd want de tanker vaart al snel langs ons heen. Vlak voor we bij Panama aankomen wordt het nog even spannend of we wel genoeg brandstof hebben, de stroom is heel sterk tegen en de snelheid over de grond is soms nog geen drie knopen. Zondagochtend 10.30 uur kunnen we de haven van Colon aan roepen, we krijgen een prima ontvangst in Shelter Bay Marina. We hebben 5 etmalen gevaren, 633 mijl op de GPS en het log geeft ruim 800 mijl aan. Beetje stroom tegen gehad dus. We hebben een mooie ligplaats, tussen allemaal cruisers uit allerlei landen, midden in het tropisch regenwoud. Alles is vochtig en klam in de boot. Zal voorlopig wel zo blijven. De haven is omgeven door een Nationaal Park, waar we zo in kunnen lopen. Er zijn veel dieren, waaronder de zwarte panter, veel apen, veel vogels en op een van de schepen woont een luiaard, die ze als wees aan boord genomen hebben. In de haven zwemmen krokodillen en zeekoeien, we hebben ze nog niet gezien maar snorkelen doen we voorlopig maar even niet.

Zondag 7 december vliegen we weer naar huis, om thuis kerst te vieren en weer iedereen te zien. De tijd hier gebruiken we om de passage door het kanaal vast te regelen en weer aan de boot te klussen. Vooral de generator vraagt veel aandacht, daar hij het nog steeds niet goed doet.

Van Curacao naar Aruba

Van Curaçao naar Aruba.

 

Zaterdag 15 november vliegen we weer terug naar Curaçao, waar we om 17.20 landen. Vorige keer hadden we al een huurauto besteld en die staat keurig voor ons klaar. Aangekomen bij de werf wacht ons een minder prettige verrassing, het blijkt dat de Drammer nog niet in het water ligt. Nu heb ik steeds gezegd, dat ik niet aan boord slaap als de boot op het droge staat, maar we hebben eigenlijk weinig keus, dus principes opzij , bedden opgemaakt en slapen. Het blijkt mee te vallen al hebben we geen stroom, geen water en kunnen ook geen toilet gebruiken. Met zaklantaarns, flessen water en een emmer hebben we alle problemen van dat moment weer opgelost. De volgende dag  is zondag, dus er wacht nog een tweede nacht aan boord. De zondag gebruiken we om veel boodschappen te doen voor de grote oversteek naar Tahiti. Er is vlak bij de jachthaven een ontzettend goede AH, die alle vertrouwde producten heeft. Vooral tijdens een lange oversteek is dat altijd erg handig, scheelt tijd en je hoeft geen gebruiksaanwijzing te lezen of te vertalen. Met een lijn hijsen we alle boodschappen aan boord en stouwen alles zo goed mogelijk weg.  De volgende dag krijgen we een heel goed telefoontje uit Nederland van Stefanie, die ons vertelt dat alles goed is met de baby en dat  het een meisje is. We zijn ontzettend blij en nemen er ’s avonds een borrel op. De Drammer gaat weer te water en ’s middags doen we nog een tweede lading boodschappen bij een andere supermarkt, Gaan langs douane en immigratie en zijn net op tijd om de auto weer in te leveren. Dinsdag om 5 uur staan we op, om de Emmabrug van 6 uur te pakken. We melden ons over de marifoon en varen op tijd het kanaal in naar de brug. De brugwachter vaart de brug vlak voor onze neus dicht en er moet van bemanning gewisseld worden. Kost ons een uur, eenmaal buiten regent het, staat er bijna geen wind en blijkt de stuur automaat niet te werken. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Naar Aruba is ruim 70 mijl, dus dat sturen we wel met de hand. Om 17.00 uur melden we ons bij de havenautoriteiten, We moeten een uur buiten wachten want er vertrekt een cruiseschip. Na een uur de haven in waar we bij het industrieterrein af moeten meren, langs grote autobanden en in een behoorlijke deining, we zijn er niet blij mee. De douane en immigratie komen naar ons toe, maar al met al liggen we daar wel twee uur te wachten en is het inmiddels donker. Aanrader voor andere zeilers,die Aruba aan doen: ga niet gelijk door naar Oranjestad maar klaar in in Barcadera Harbour, dit is veel sneller. Downlaod bovendien de papieren voor douane en immigratie van te voren(site Renaissance Marina), vul ze vast in en je kunt ze dan gelijk afgeven. In het donker met geweldige service van Renaissance Marina via de marifoon de haven in geholpen. Eind goed al goed we hebben een heel mooie plek met uitzicht op het koraal en bij een resort met drie zwembaden en een privé eiland met snorkplekken. Voor het slapen gaan, zwemmen we dan ook nog een paar rondjes. Volgende dag gebruiken we om te klussen, de stuurautomaat in orde te maken en te wassen(machine doet het bijna zullen we maar zeggen) Tip: neem nooit een indesit wasmachine/droger combinatie aan boord,is veel te ingewikkeld en te kwetsbaar. ’s Avonds bezoeken we Kees en Nienke Wiersema  en Esther die ook op Aruba zijn om wedstrijden te varen in de Tornado. We spreken heel veel andere zeilers en het is erg gezellig.

Van Curacao naar Aruba

Foto's onderweg naar Curacao

Enkele foto's onderweg naar Curacao.
15 november vliegen we weer naar de Drammer bij Curacao Marine om onze tocht via Aruba naar Panama te vervolgen.

Curacao.

Curacao.
Maandag 13 oktober huren we een auto om naar Willemstad te gaan. We moeten inklaren en naar de immigratie. De immigratie is wat moeilijk te vinden, maar net als we om ons heen kijken komen we de bemanning van de Bonte Koning en van de Zeevonk tegen, die ook onderweg zijn. Zij zijn er al eerder geweest en wijzen ons de weg. Zij vertellen ons, dat het bekende ontmoetingscentrum voor de zeezeilers Sarifundy is afgebrand. Terug nemen we weer de beroemde drijvende pontonbrug "de Emmabrug" en gaan naar het internetcafé, waar we het stukje van Bonaire op de site zetten. We bezoeken Curacao Marina om afspraken te maken om de Drammer op het droge te zetten als we naar huis gaan. Alles ziet er goed uit en we hebben er vertrouwen in, wel besluiten we pas zondag daarheen te gaan omdat je er niet zo gezellig ligt. Daarna naar de airport om de roestvrijstalen strip af te halen, die niet met onze bagage meegekomen was. Dinsdagnacht draait het weer om. We hebben 's nachts vreselijk zwaar onweer met heel veel wind. Gelukkig liggen we aan de goede kant van de steiger en de Drammer wordt er mooi vanaf geblazen. We zijn heel gelukkig met de plek die we hebben. We zien verschillende boten verplaatsen en baaien opzoeken om zich tussen de mangrovebomen te nestelen. Ongeveer 120 mijl noord van Aruba ontstaat een tropische storm Omar, die zich verplaatst richting St Maarten. Het is heel uitzonderlijk, dat erop deze plek zulk weer zich ontwikkelt. De kusten van Aruba, Bonaire en Curacao hebben het zwaar te verduren. Op Curacao zijn windsnelheden gemeten van 120 km per uur en de zware regenval veroorzaakt veel wateroverlast. Sommige kranten hebben het over een hurricane, hoe danook er staat wel heel veel wind vinden wij, en de Drammer ligt behoorlijk scheef. De boot voor ons een Swan 86 trekt bijna de bolders uit de steiger en iedereen is in de weer met zijn boot. De volgende nacht herhaalt zich het weerbeeld en hebben we weer zwaar onweer en nog hardere wind. Hans is nu al voor de tweede keer 's nachts met de lijnen bezig. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik er alle twee de keren doorheengeslapen ben en 's morgens pas de verhalen hoorde. We kopen kranten, waarin we de puinhoop zien die de storm veroorzaakt heeft.Op Bonaire is een zeiljacht op de boulevard geslagen en er is heel veel schade aan de kusten, de stranden en vooral aan het koraal. Pas woensdagavond neemt de wind weer af en ineens is het weer het weer dat we de hele tijd hebben gehad. Donderdag maken we een rondrit over het eiland richting westpunt. We drinken koffie in een van de vele oude plantagehuizen die er nog op het eiland zijn, en rijden door naar het nationale park Shete Boka. Daar zien we op een betrekkelijk kort stuk kust spectaculaire kustverschijnselen, zoals een natuurlijke brug, prachtige grotten met speciaal lichteffect tussen de spleten door en het donderende water beneden. Ook zien we heel grote plateaux waar het water opspat en zich weer terugtrekt en heel mooie inhammen, waarin het water zich een weg zoekt. Maar het meest spectaculaire is wel een blowhole. Het water ketst hier zo hard tegen de rotsen aan en onder zo'n speciale hoek, dat het wel 10 meter opspat. De spray die daar bij hoort was erg verkoelend, maar ook wel heel zout. We rijden door naar de westkust, waar we lunchen en de schade zien die de storm veroorzaakt heeft. Gelukkig is het in veel gevallen vooral schoonmaken en de puinhopen opruimen, Veel bedrijven zijn daarom ook gesloten geweest, maar gaan nu weer open en het normale leven komt weer op gang.
Maandag vliegen we weer naar huis, nadat we de Drammer omgevaren hebben naar Curacao Marina. Dinsdag 21 oktober zijn we weer voor ruim drie weken in Nederland.

Bonaire

Bonaire.
Het is drie oktober en we vertrekken vroeg uit de haven van Crews Inn, de hout reparatie is nog niet helemaal klaar maar het afwerken doen we zelf wel. Er is goed werk afgeleverd, al blijf je het waarschijnlijk lang zien omdat het nieuwe stuk natuurlijk niet dezelfde kleur heeft. We beginnen met heel rustig weer een beslissen om op de motor zo snel mogelijk noordwaards te gaan. Op die manier laten we het snelst de kust van Venezuela achter ons. Veel alternatief hebben we ook niet want er staat maar 2,9 knoop wind en soms zelfs wel 5.6 knoop. Het is wel lekker om weer in te slingeren en het eerste kopje koffie weer te pakken als we buiten zijn. Na vier uur krijgen we de squall over ons heen die we al aan zagen komen. Goede test voor de bimini met 40 knopen wind heeft die het wel moeilijk maar blijft staan. Het voordeel van een squall is dat je weet dat het niet lang duurt, dus gewoon doorgaan, het nadeel is wel dat de zee zich opbouwt en als je daarna weer weinig wind hebt, merk je dat behoorlijk lang. Na een uur besluiten we de fok er maar bij te zetten omdat de wind weer afgenomen is en we niet willen blijven motoren. Bij het uitrollen van de fok blijken de loopbanden niet goed te zitten, heleboel weer naar binnen en de loopbanden op dek opnieuw aangebracht. Dit zijn altijd van die dingen die gebeuren als je de boel van het dek gehaald hebt. De wind blijft zwak en komt tijdens de hele reis niet boven de 13 knopen. Wel hebben we 's nachts weer behoorlijk onweer en hebben alle apparatuur drie keer uit moeten schakelen omdat het te dichtbij is. Ondanks dat we ver naar het noorden gaan om de piraten te ontlopen hebben we toch een snelle overtocht. Na 60 uur hebben we 420 mijl afgelegd, waarvan we slechts 10 uur hebben kunnen zeilen, en meren op 5 oktober om 17.30 net voor donker af in de marina op Bonaire. In verband met de zeilweek is de haven voor hun doen behoorlijk vol, en we vragen langszij te mogen bij een ander jacht, maar wat in Nederland heel gewoon is, is hier bepaald niet gebruikelijk. Kortom we mogen niet en meren maar af bij de benzinepomp, want we willen wel snel naar bed. De volgende ochtend met veel moeite een plaats gekregen tussen twee jachten in, en snel naar Kralendijk om naar de douane en immigratie te gaan. We bezoeken gelijk de stad, kopen een heerlijk ijsje en bezoeken het internetcafé waar we tot de ontdekking komen dat het vorige stukje nog niet op de site staat. De volgende dag gaan we naar Habitat om een auto te huren. Op het terras daar stap ik bijna op de staart van een leguaan en schrik net zo erg als het beest zelf. Uitkijken dus hier waar je loopt. We huren een pickup auto om de volgende dag naar het nationale park te kunnen gaan en de dagen daarna een kleinere auto. Lunchen heerlijk op het terras daar en genieten van de leguanen, de pellikanen en hele mooie vissen. 's Middags maken we de rubberboot in orde en gaan naar buiten om een boeitje op te pikken en te snorkelen. De hele kust is natuurgebied en je mag zelf nergens ankeren, maar overal liggen boeien en speciale boeitjes voor rubberboten om aan af te meren. De volgende morgen vertrekken we vroeg naar het nationale park met onze stoere pickup. Je mag het park alleen met dit soort autos in, en al snel merken we dat dat ook echt nodig is. Het park is mooi met vooral geologisch bijzonder interessante dingen, zoals heel duidelijke scheidingen tussen aardlagen, heel veel fossielen en prachtige flamingo's gezien. 's Middags snorkelen we op een strandje in het park. We hebben het strandje helemaal voor onszelf en het is echt een paradijs. Mooi wit zand en voor de schaduw een hele diepe grot, bovendien lopen we zo het water in dat ruim dertig graden is en snorkelen gelijk tussen prachtige vissen. Je hoort ons niet klagen. Na een uur komen er duikers en we houden het voor gezien. Hans is toch wel weer enthousiast geworden door het snorkelen en maakt de volgende ochtend weer een duik, onder begeleiding van een instructeur. 's Middags naar Lac Cai, waar we heerlijk lunchen en ongeveer een half uur door het water waden naar het rif. Als het hard waait moeten de golven daar wel vier meter opspatten, nu was het heel rustig en kabbelde het water zachtjes over de koraalrand. Weer een half uur teruglopen door water dat op zijn diepst 50 cm. diep is. Over de zuidkant van het eiland langs de slavenhuisjes rijden we weer terug naar de haven. De volgende dag bezoeken we nog een gebied waar 300 B.C Arawak indianen geleefd hebben we zijn onder de indruk van de inscripties die we nog kunnen zien en de kennis waar de mensen toen al over beschikten. Aan de hand van stenen op de kust en gezeten op hoogte in een grot, hebben ze heel veel sterren in kaart gebracht. In een grot verderop zit een gat en als de maan precies door dat gat viel was het kerstavond. Op kerstavond komt hier de bevolking van Bonaire nog vaak samen om een kerstmis te houden, moet wel heel speciaal zijn. 's Middags snorkelen we bij een van de mooiste snorkelplekkken van Bonaire en we zien een schildpad en heel speciale vissen. Zaterdagochtend bezoek van de Noordhinder, 's middags uitgeklaard en zondagochtend willen we vroeg vertrekken naar Curacao maar blijkt het havenkantoor tot 10.00 uur gesloten te zijn. Hoewel we zelfs langer betaald hebben willen we toch niet zomaar vertrekken dus wachten we nog maar even. De afstandnaar Curcao is niet zo groot en we zeilen en motoren heel rustig die kant op. Onderweg nog een fotosessie gehouden met de Marelot, een andere kustzeiler die we weer in de Curacao Marina zullen zien. Om 18.00 meren we af in het Spaanse water bij de Curacao Yacht Club.

Terug in Trinidad

Weer terug in Trinidad.

Vrijdag 26 september zijn we weer aan boord gekomen van de Drammer. Via onze agent hadden we al gehoord dat er schade was aan de bakboord stootrand. Drie weken geleden is er een heel zware deining in de haven geweest, waarbij meerdere boten beschadigd zijn. De boot naast ons was verplaatst en ze hebben daarna verzuimd om onze achterlijn weer terug te brengen op de wal. Stom maar goed het is gebeurd, bovendien hoorden we dat de boot die naast ons lag net op tijd naar achteren is verhaald omdat de masten bijna in elkaar waren gekomen. Daar moet je dus niet aandenken, want dan is de schade echt groot. Het weekend hebben we gebruikt om alle losse spullen weer terug te plaatsen en de boot schoon te maken. Bij het schoonmaken troffen we een salamander aan en in het zwaluwnest in de cockpit een vogelnestje met twee piep kleine vogeltjes. We hebben ze voorzichtig opgepakt en in het gras gezet. Helaas konden we niet anders, de reddingsactie was niet succesvol. Maandag begonnen iemand te zoeken voor de houtreparatie. In de haven werd aan een andere boot houtreparatie uitgevoerd en via anderen hoorden we dat ze goed werk afleveren. Dinsdagochtend is de baas komen praten en heeft offerte uitgebracht. We zijn akkoord gegaan en omdat woensdag een nationale feestdag was konden ze vandaag, donderdag 2 oktober pas beginnen. Gisteren een mooie tocht over het eiland gemaakt en het nationale park op de noordwest punt van het eiland bezocht. We zijn de bergen ingereden om bij Fort George van een prachtig uitzicht te genieten. Het is een strategische plek en je kan de schepen aan zien komen vanaf de Atlantische Oceaan, vanaf de golf van Paria en door het nauwe gat van Chaguarama. De lunch gebruikt aan het strand en heel traditioneel "bake and shark" gegeten, leuk tussen alleen maar lokale bewoners en geheel op hun manier. Wachten in twee lange rijen, een rij voor de bake and shark en de ander rij voor de sauzen en de salade, om het vervolgens met je handen op te eten. Niet nodig om te zeggen dat we redelijk hebben zitten knoeien, maar het eten is echt goed. De bevolking is heel vrolijk en ook heel kleurrijk, met overal muziek en families die aan het picnicken zijn. Het weerbericht voor de komende dagen is goed en we vertrekken morgenochtend vroeg weer richting noord om daarna pas weer naar het westen te gaan. De venezulaanse kust is niet echt veilig, dus we maken maar een ommetje. We willen in ieder geval naar Bonaire, om daarna door te gaan naar Curacao.

Van St Lucia naar Trinidad

Van st. Lucia tot Trinidad.

Zaterdag 21 juni komt Hans weer terug aan boord. Hij is een week naar Nederland geweest voor allerlei verplichtingen en in die tijd heb ik verschillende klussen aan de boot laten doen. Voor zijn vertrek zag het ernaar uit dat de generator gemaakt was, toen ik hem echter volgens afspraak elke dag even liet lopen bleek al snel dat er grote lekkage was. Bleek dat er verschillende dingen niet goed aangesloten waren in st. Maarten, tot op het laatst blijft hij echter lekken. We laten het er maar weer bij zitten en hopen op Trinidad. Ook heb ik in die week nog een bimini besteld en laten maken, waar Hans erg blij mee is. Om 11.00 uur komen onze vrienden Aad en Betsy aan boord, die een week met ons mee zullen varen. Na een uitgebreide lunch op het terras kijken we de voetbal wedstrijd Nederland-Rusland met de zo terleurstellende uitslag. De volgende dag varen we naar Marigot Bay op st. Lucia omdat de bagage niet aangekomen is, en Aad van daaraf makkelijk met een taxi naar het vliegveld kan om het op te halen. Als we de baai invaren komt er gelijk een boatboy op ons af om de lijn door de mooring te halen, altijd erg makkelijk omdat sommige moorings heel zwaar zijn om naar boven te halen en je lijn er door te rijgen. Na een half uur komt de tweede boatboy en verteld ons dat we aan hem moeten betalen, we weigeren en gaan ons melden bij het havenkantoor. Deze vertellen ons dat we inderdaad de verkeerde hadden, dat we teveel betaald hebben en voortaan in het havenkantoor moeten betalen. De baai is heel mooi en maakt alles goed. Aad haalt de bagage op en wij zwemmen bij de boot met een prachtig uitzicht tussen de palmen door op de Caribische Zee. 's Avonds heerlijk gegeten in een luxe restaurant waar we in twee keer met de dinghy heen gaan. Maandag 23 juni vertrekken we vroeg omdat we het eiland st. Vincent over willen slaan. Er zijn daar verschillende gevallen van piraterij bekend, dus voor ons een ander eiland. Wel heel vervelend voor de lokale bevolking, waarvan velen het geld dat de jachten binnenbrengen goed kunnen gebruiken. Raar ook om langs zo'n mooi eiland te varen en er slechts één of twee jachten te zien liggen. Om 16.30 uur pikken we een mooring op op het eiland Bequia. Als de boatboy vraagt af te rekenen zeggen we dat wel bij het havenkantoor doen. Wij betalen hem voor de hulp en hij blijft erbij dat we mooringgeld moeten betalen. Hans steekt weer zijn verhaal af en de boy gaat weg. Als we echter aan de kant komen om in te klaren blijkt er geen havenkantoor te zijn en hadden we inderdaad aan hem moeten betalen. Later kunnen we hem niet meer vinden en vertrekken met een rot gevoel dat we niet betaald hebben. Ze zijn dus niet allemaal gelijk. De volgende dag staat er veel wind met vlagen van 6 tot 7 Bft. We gaan lunchen op de wal en maken een rondrit over het eiland. We bezoeken een turtle sanctuary, waar één persoon gedreven door idealisme een heel center opgezet heeft en zieke schildpadden verzorgt. Ook zien we een slachtplaats voor walvissen, dat gefinancierd is door de Japanners. De eilandbewoners mogen nog een klein aantal walvissen per jaar vangen, en vorig jaar hebben ze er nog één gevangen en geslacht. Het levert echter zoveel protest op dat ze er wel niet lang mee door zullen gaan. Woensdag 25 juni vertrekken we voor een tocht van 51 mijl naar het eiland Canouan, het wordt een hele mooie tocht met 4-5 Bft en halve wind. Aad stuurt lange stukken, het is leuk te zien hoe ervan genoten wordt. Afgemeerd om 16.00 uur aan een mooring en na een wandeling op het eiland genieten we van een heerlijk diner in het luxe Tamarind Hotel. Altijd weer moeilijk om te zien hoe arm en rijk vlakbij elkaar zijn. We worden drijfnat als we weer met de dinghy naar de Drammer gaan, arme Hans die moet de tocht twee keer maken omdat we niet met z'n vieren in de dinghy passen. Dan al blijkt hoe de wind is gedraaid en toegenomen. 's Nachts liggen we vreselijk te gieren achter de mooring en niemand maakt echt een goede nachtrust.



Donderdagochtend gaan we direkt door naar Grenada, het is jammer om de Grenadines verder niet te bezoeken, maar met deze zeegang durf ik niet tussen de koraalriffen door om daar achter voor anker te gaan. Om 17.00 uur komen we aan in de haven van 'st George op Grenada. Na enig drammen krijgen we een ligplaats in de jachthaven, gaan uit eten en slapen de volgende morgen lekker uit. Vrijdag 27 juni maken we met z'n vieren een tocht over het eiland. Het is een mooi eiland met mooie kusten, waar helaas zo nu en dan een schip verlaten ligt weg te roesten. We krijgen uitleg over produkten van het eiland bij een vroegere nootmuskaat estate. Bezoeken een waterval en het tropisch regenwoud, waar we helaas weinig zien van de vergezichten omdat het regent. Een narrige aap schudt ons weer wakker. Zaterdag 28 juni is alweer de dag dat Aad en Betsy ons gaan verlaten. Als we ze uitgezwaaid hebben gaan we boodschappen doen en de boot klaarmaken voor de oversteek naar Trinidad. Het is altijd weer stil aan boord als de gasten vertrokken zijn en we moeten steeds weer even wennen. We kijken terug op een gezellige week. Zondagmorgen om 3.00 uur loopt de wekker af en we ontbijten en maken de boot verder klaar. Om 4.00 uur gaat de laatste lijn van de ankerboei en heel langzaam vinden we onze route naar buiten. Bij het eerste licht hijsen we de zeilen en varen met een heerlijke 3-4 Bft halve wind richting zuid. Het is een tocht van 90 mijl en we willen voor donker binnen zijn, omdat we nu heel dicht bij de Venezulaanse grens komen en er in dat gebied nog weleens wat gebeurt op het gebied van piraterij. Om 17.00 naderen we de nauwe doorgang naar de golf van Paria. Het is een berucht gebied, waar de postboot uit Engeland vroeger al moeite mee had om door te komen.




We zien grote brandingsgolven en controleren nog even de navigatie. Het moet goed zijn, fok naar beneden gehaald en op gereefd grootzeil surfen we met 9 knopen door het gat tussen hele hoge rotsen. We zijn onder de indruk van het woeste water, maar dan verschijnen er ineens rondom ons een hele grote school grote gevlekte dolfijnen. Ze vinden het een spel om met deze snelheid mee te zwemmen en we weten niet waar we moeten kijken, ze zijn overal. Voor bij de boeg zijn er acht bezig net voor ons uit te zwemmen. Het zijn onze laatste mijlen van een jaar cruisen en het lijkt wel of ze ons een applaus geven, ze klappen met hun staarten op het water, kijken me aan en spuiten me drijfnat. We genieten wel tien minuten van dit vrolijke schouwspel, dan ineens zijn ze weer verdwenen en wij gaan de hoek om waar we voor de laatste keer precies voor donker een mooring op kunnen pakken. Negentig mijl in dertien uur we zijn heel tevreden, maken een kopje soep en een boterham en gaan lekker vroeg naar bed. De volgende morgen melden we ons bij Crewsinn, de marina waar we een plaats besproken hebben om de Drammer drie maanden achter te laten. We krijgen een goede plek en beginnen de boot klaar te maken om achter te laten. We vinden een bedrijf dat naar de generator kan kijken en maken afspraken. Er is een heerlijk zwembad bij de haven waar we van genieten. Dinsdagavond 1 juli gaan we met een excursie naar de oostkust van het eiland om schildpadden te zien. Als we aankomen zien we gelijk al een Leatherback turtle, die bezig is eieren aan het leggen. Studenten voorzien haar van tags, een chip, wegen haar en nemen bloedmonsters af. Dan wenkt een andere gids me of ik mee wil lopen verder het strand op, Hans en nog een andere man gaan ook mee en met z'n vieren lopen we over het donkere strand.




We zien twee schildpadden die na het leggen van hun eieren terug keren naar de zee. Het zijn net twee grote ballen die langzaam naar de zee rollen. De schildpadden zijn ongeveer twee meter lang en wegen om en nabij een ton. We zien twee studenten, die kleine schildpadjes opgraven, afspoelen en naar zee brengen om hun overlevingskans te vergroten. Verderop zijn nog twee van deze dames eieren aan het leggen, de maan schijnt en verlicht hun schild. Het is geweldig om het hele proces, dat al miljoenen jaren aan de gang is, te kunnen zien. De eieren die nu uitkomen zijn ongeveer 60 dagen eerder gelegd. De kleintjes hebben voor twee weken eten mee als ze voor het eerst in zee komen. Ze hebben onder hun schildje een wybertje met voedsel om de eerste tijd te overleven. We zijn diep onder de indruk en komen 's nachts om twee uur weer aan boord, nemen een borrel en gaan naar bed. Vrijdag maken we nog een excursie naar het tropisch regenwoud op het eiland bij het Asa Wright Center en 's middags gaan we naar de swamp, een moerassen gebied aan de kust, waar we de rode ibis zien.


Het is adembenemend om honderden knalrode vogels in formatie te zien vliegen met als achtergrond een helblauwe lucht. De vogel is het nationale symbool van het eiland, komt alleen in Trinidad voor en is nu beschermd. Hun aantal was erg geslonken, omdat de mensen ze aten en de veren gebruikten voor carnavalskleding. Maandag 7 juli vliegen we weer naar Nederland en zullen dan voor drie maanden in Nederland zijn. Dit was voorlopig dus het laatste stukje, in september pakken we de draad weer op.

Vertrek naar Les Saintes

Vertrek naar Les Saintes.

Vrijdag 6 juni kunnen we vertrekken. De knieën van Hans gaan alweer een stuk beter, we klaren uit en vertrekken om 11.00 uur richting Les Saintes. We hebben een mooi zeiltraject en laten om 16.00 uur het anker vallen. We genieten van het uitzicht, eten aan boord en gaan lekker vroeg naar bed. Hans houdt ankerwacht omdat we 's nachts te dichtbij komen bij een ander verlaten jacht en zelfs even moet afduwen. De volgende ochtend gaan we met de dinghy naar de wal en bekijken het stadje. Hans moet nog wat voorzichtig aandoen en neemt steeds wat rust. Al met al gaat het steeds beter met zijn knieën, hij moet alleen geen onverwachte bewegingen maken. 's Middags zwemmen we achter de boot en 'savonds gaan we heerlijk uit eten in een heel gezellig klein restaurantje. Zondagochtend 8 juni vertrekken we al om 7.15 uur richting Dominica. Mooi aan de wind zeiltraject en de Drammer loopt weer als vanouds. We komen bij Rupert Bay in het noorden en willen daar ankeren om de Indian River te bezoeken. Er blijken echter geen andere boten te liggen en we hebben de afspraak dat we niet ergens alleen voor anker gaan. We gaan dus door naar Roseau in het zuiden, ook daar is het erg rustig maar we worden gelijk opgevangen door een boatboy van Seacat en besluiten daar een mooring te nemen. Vlakbij is een hotel en de firma wordt in de pilots aan geraden. Wel raar om gewoon langs de kust te liggen aan een mooring, zonder beschutting van een baai of iets dergelijks. 's Avonds aan wal in het bookingskantoor van Seacat spreken we met de eigenaar af de volgende dag een tour over het eiland te maken. Het kantoor bestaat uit een paar stukken hout om op te zitten met wat aangespoeld schuimrubber, het dak wordt gevormd door palmboombladeren. Als ik om een plattegrond vraag voor de rondrit komt er een kaart tevoorschijn, dat op een plankje is geplakt. Aan de hand hiervan bespreken we de rondrit en maken de prijs af. De hele dag zal er iemand de Drammer in de gaten houden. We krijgen er geen spijt van. De rondrit met tocht op de Indian River, wordt een hele belevenis. We bezoeken het indianenreservaat van de Caribs, en onze gids blijkt daar de nodige mensen te kennen en laat ons ook met hun kennismaken. We zwemmen in de Emerald Pool onder een waterval in het tropisch regen woud. Moe maar voldaan en met een zak vol heerlijke mango's komen we 's avonds weer terug aan boord. Dominica heeft grote indruk op ons gemaakt. Het eiland is erg arm maar de mensen zijn er heel vriendelijk. De natuur is adembenemend en ongerept. Heel veel stukken zijn nog niet eens in kaart gebracht. Dinsdag 10 juni vertrekken we om 6.15 richting Martinique. weer een mooi zeiltraject en om 11.30 uur zijn we al bij de noordpunt van Martinique. We zeilen door naar le Marin in het zuiden. Het voelt weer als thuiskomen en denken met veel plezier terug aan onze vorige aankomst na de oversteek van de Atlantische Oceaan. In gedachten maken we het nog een keer mee en we beseffen ons heel goed hoe speciaal het was dat onze schoondochter en kleindochter daar toen waren. We zijn te laat om te tanken en een plek aan de steiger te krijgen en mogen overnachten bij het tankstation zodat we 's morgens als eerste aan de beurt zijn en naar de box kunnen om de boot schoon te maken. We maken dankbaar gebruik van de mogelijkheid de boot weer eens zoet af te spoelen en boodschappen te doen. De volgende dag varen we naar St. Lucia. De voorspelling van het weer is erg slecht en we gaan vroeg weg om het slechtste weer te voorkomen. Dat pakt goed uit en meren 's middags af in Rodney Bay Marina. Hier zullen we een week blijven, omdat Hans naar huis gaat en we daarna vrienden uit Nederland aan boord krijgen. In Rodney Bay Marina wordt nogeens naar de generator gekeken en zowaar door de firma Regis weer aan de praat gemaakt.

Verblijf Guadeloupe

Verblijf Guadeloupe.

Woensdag 28 mei geeft Hans de motor een 250 uren beurt. Het kleppenstellen laten we over aan Fred Marine, die dealer is voor Yanmar. We maken afspraken met de capitanerie om de Drammer op het droge te krijgen. Alles wat we nu vast kunnen doen hoeft straks niet meer in Trinidad, als we de boot daar achterlaten om naar Nederland te gaan. De boot moet nodig opnieuw in de antifouling, door de aan groei lopen we naar schatting 2 knopen minder in snelheid. We maken afspraken met Martin David, die voor ons het schip zal afschuren, in de primer en twee maal in de antifouling zal zetten. Donderdag maken we de boot schoon en gaan 's middags met de dinghy naar een mooi zwembad aan de overkant van de lagoon. Voor vrijdag en zaterdag huren we een auto om het eiland rond te kunnen gaan. We maken een mooie rondtocht over het gedeelte dat Basse Terre heet, maar het hoogste deel van het eiland is. We bezoeken het tropisch regenwoud en een park, dat goed uitleg geeft over het gebied en de flora en de fauna. We rijden langs de kust verder en willen nog wat grotten bezoeken, waarin zich afbeeldingen bevinden van de Carieb Indianen. zij leefden hier tot de zesde eeuw na Christus. We rijden tijden rond om de plek te vinden, en als we er eindelijk zijn blijkt het museum gesloten. Wel hebben we een mooie rondrit gehad op deze manier. Deze plek was zo afgelegen, dat we er anders nooit gekomen waren. We zijn voor donker weer bij de Drammer, die we klaarmaken om uit het water gehaald te worden. Zaterdagochtend 31 mei melden we ons bij de portaalkraan. Als snel blijkt hoeveel plezier we van Martin zullen hebben. De man, die de portaalkraan bedient doet erg moeilijk, eerst heeft hij geen plaats en daarna geen steunen voor de Drammer. We laten alles aan Martin over en bemoeien ons er niet mee. Na veel heen en weer gepraat kunnen we na een uur toch het water uit. Zonder Martin was ons dat zeker niet gelukt en we merken voor het eerst het nut van een agent. De Drammer blijkt wat breed voor de kraan en we moeten echt goed opletten. Als we op het droge staan zien we wel wat die man bedoelde met geen plaats. We sluiten na het neerzetten vier andere boten in en de uitgang voor auto's wordt eveneens heel smal, maar we staan. Martin begint gelijk met afspuiten en schuurt daarna met de hand de hele boot af. Dat het niet voor niets is, is wel heel duidelijk. de aangroei is echt heel erg met heel mooie gekleurde annemonen. Wij gaan 's middags naar le Moule aan de Atlantische kust. Als je weet dat er op die plek vroeger 50 tot 100 boten lagen afgemeerd aan deze kust krijg je wel heel veel respect voor het zeemansschap van die mensen toen. Het aantal wrakken dat er ligt is groot en voor een deel ook nog zichtbaar. We overnachten in hotel Village Soleil, vlakbij de haven. Zondag gaan we met de dinghy naar het aquarium en leren veel over de vissen die we met snorkelen gezien hebben. De Drammer heeft al een mooie rode onderkant gekregen en alles verloopt volgens plan, morgen de laatste laag antifouling. Maandagochtend blijkt Hans erg veel last van zijn knie te hebben. De knie is rood,warm en gezwollen. Dat hadden we niet gepland. Kontakt opgenomen met de huisarts in Nederland, die onze medicijnlijst heeft samengesteld en ook een kopie heeft, hij schrijft de medicijnen voor en ik haal ze snel van boord. Gelukkig helpen ze erg goed en Hans slaapt de hele dag. Niet handig nu we weer het water in moeten. Ik vind het altijd al eng om op een boot te gaan die op het droge staat. Hier hebben ze nog eens heel korte en slechte trappen. Kortom een klus waar ik niet op zit te wachten. Eerst probeer ik nog of we er niet morgen in kunnen, maar zie zelf ook wel dat we de boel teveel blokkeren. Als ik aan booord ben om de monteur van de motor te helpen, zie ik opeens de bogen van de portaalkraan door de ramen. Ik kan nog net een anode naar beneden gooien, die Martin nog op de schroefas zet. De monteur heeft het niet zo moeilijk met die korte trap, maar ik wel. Uiteindelijk houden twee mannen de trap zo stil mogelijk voor Madam. De boot hangt snel in de singels en voor we het weten ligt de Drammer weer in het water. Met Martin vaar ik de boot naar de haven terug en ga snel terug naar het hotel om verslag uit te brengen aan Hans. De medicijnen slaan goed aan en we kunnen de volgende ochtend met een taxi terug naar de boot. Daar loopt Hans wat teveel en krijgt weer last. Moet dus duidelijk rustig aan doen. De volgende dag nemen we de tijd om de planning te maken voor het najaar. Na 25 sept. zullen we vier weken aan boord zijn en vier weken in Nederland. Gelukkig hebben we ruim de tijd en kunnen staks rustig naar het zuiden afzakken;

St Barts tot en met Les Saintes

St. Barts tot en met Les Saintes

We pakken de brugopening van 11.30 uit St. Maarten, nadat we uitgeklaard hebben. We kunnen met een kleine hoogteslag met mooi zeilweer St. Barts aanlopen. We vinden een mooie plek in het centrum van de stad, keurig tussen twee moorings. We liggen heel rustig en kunnen gerust naar de wal met de rubberboot om in te klaren en het havengeld te betalen. Heel snel gaat dat allemaal en als we geen Euro's bij ons hebben, kunnen we ook de volgende dag wel betalen. We gaan de stad in om te pinnen en rekenen alsnog snel af. Wat een verschil met St. Maarten,waar we voor alles moesten betalen en steeds meer dan een uur bezig waren. Dinsdag 20 mei gaan we naar een internetcafé in Gustavia, de hoofdstad van St.Barts, om het laatste nieuws van thuis op te halen. We wandelen door de stad en gaan 's avonds heerlijk uit eten. Gustavia blijkt een luxe oord te zijn met vele merkwinkels als Dior, Louis Vuiton en vele andere merken. Ongelooflijk toch steeds weer te zien hoe elk eiland zijn eigen sfeer heeft. Hier zijn het overwegend blanke mensen, met slechts een enkele kleurling. De volgende dag gaan we naar een kleine baai in het noorden van het eiland om te zwemmen en te snorkelen. We pakken een mooring op en genieten van het strand en de rust. 's Avonds starten we de nieuwe generator. Althans dat proberen we. Nee dus. Geen beweging in te krijgen. De volgende dag nemen we kontakt op met onze leverancier in Nederland, die allerlei tips geeft om hem aan de praat te krijgen. Het lukt echter niet en we bellen naar St. Maarten naar de firma Electec, die de generator geplaatst heeft. De afspraak gemaakt, dat er zaterdag een monteur van hun naar St. Kitts komt vliegen. We varen met een mooi halfwindse rak bij 5 Bft. naar Statia, het vroegere St. Eustatius, waar we een mooring oppakken bij Oranjestad. Helaas kunnen we niet aan wal omdat er een heel zware deining staat. Door de verrekijker speuren we het eiland af en zien toch nog wel wat historische plekjes. Hans zwemt nog even in de luwte van de boot en dan gaan we een onrustige nacht in. Als je zeilt weet je dat de boot beweegt en ontstaat er een ritme. Nu aan de mooring schieten we allerlei kanten op, wat een raar gevoel is. We vertrekken danook 's morgens vroeg naar het volgende eiland, St. Kitts, waar zaterdag de monteur naar toe komt vliegen. We meren af in de marina, die ongeveer 30 ligplaatsen telt en krijgen een mooie box. Het is heel lang geleden, dat de Drammer tussen vier palen heeft gelegen. We klaren in en worden van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk moeten we naar het politiebureau in de stad om ons bij de immigration in te laten schrijven. Gelijk de stad bezocht en we worden getroffen door de gelijkenis met Afrika. Om ons heen alleen kleurlingen en het hele leven is als in Afrika. Het voelt zeer vertrouwd aan en we zijn blij verrast door de gelijkenis. De bevolking bestaat voor 95% uit kleurlingen, die met hun tafels langs de weg met hun handelswaar heel wat leven in de stad brengen. Zaterdagochtend meert er nog een cruisschip af, dat nog meer leven met zich meebrengt. Alle stalletjes gaan open en overal wordt muziek gemaakt. Vanaf 's morgens 9.00 uur horen we dezelfde muziek en ik vraag me danook af of je met hun tippot ze ook stil kunt krijgen. 's Middags komt de monteur aanboord voor de generator. Om kort te zijn, hij krijgt hem ook niet aan de praat. Blijkt binnenin iets niet goed gemonteerd te zijn in de fabriek, of afgebroken. Hij kan niet het hele motorblok openmaken. Hij keert onverrichte zaken weer terug naar St. Maarten. Wij balen en gaan maar lekker uit eten. We worden wel beperkt in onze mogelijkheden, zo kunnen we bijvoorbeeld niet lang voor anker in een baai. Het is echter niet anders en we zien wel hoe Fisher Panda dit gaat oplossen. Het was hun idee om de generator te vervangen, dus ze lossen het ook vast wel weer op. Zondag 25 mei hebben we een tour geboekt bij een vrouw, die ons in de stad aansprak. We willen vooral naar het tropisch regenwoud en Veronica, zoals ze heet, zegt ons toe dat goed te kunnen regelen. Ze heeft het dubbel en dwars waargemaakt. Ze is met ons naar haar geboortestad gereden, en daar hebben we met haar in de haar zo vertrouwde omgeving gewandeld. Ze vertelt ons verhalen uit haar jeugd. Hoe ze het eten steeds uit het woud haalden. En vogels en apen met kattepulten uit de bomen schoten. Veel weet ze ook van het gebruik van planten en vruchten. We plukken een heleboel mango's, waar we dagen van genieten. Ze rijdt ons het hele eiland rond en zien echt heel veel. 's Morgens heeft ze ons eerst naar de handelshaven gereden om uit te kunnen klaren, doordaar kunnen we nog 's middags vertrekken naar Guadeloupe. De eerste wacht is het aardedonker. Ik moet over een plaat heen van 20 meter, wat op zich geen probleem is natuurlijk, maar wel als je daar allerlei vissersboeitjes kan verwachten. Gelukkig heb ik er geeneen geraakt maar zag ze wel heel dichtbij de boot. Vaart niet zo rustig, maar het is weer goed gegaan. Aan de lijzijde van het vulkaaneiland Montserrat langs en als ik de wacht overgeef aan Hans ruiken we beiden een duidelijke zwavelgeur van de vulkaan. We houden ruim afstand. Laatste eruptie was in 1997 en op de kaart staat nogsteeds landing prohibited. Bij het passeren komt de maan op en Hans heeft een mooie wacht met heel mooi zeilweer. Om 14.15 komen we aan bij de zuidpunt van Guadeloupe. De wind is toegenomen tot 6 Bft. en nog steeds pal op de kop. Bovendien blijkt er een behoorlijke stroom tegen te staan. Blijkt dat we Guadeloupe nooit voor donker aan kunnen lopen. Het is tegen onze principes en deze aanloop is overdag al niet eenvoudig. We besluiten uit te wijken naar de eilandengroep Les Saintes. We laten om 16.15 het anker zakken in een heel mooie baai. We zwemmen in water van 29,80 graad, en gaan vroeg naar bed. Hans besluit in de kajuit te gaan slapen om snel het ankeralarm te kunnen horen. Het is er namelijk erg druk omdat er zeilwedstrijden zijn. Alles gaat goed en we vertrekken 's morgens om 8.00 uur naar Guadeloupe. Het is een prachtig zeiltraject, eerst hoog aan de wind maar daarna met een knikje in de schoot. De aanloop blijkt inderdaad niet echt eenvoudig en we zijn blij dat we het niet in het donker geprobeerd hebben. Helemaal niet als we ook nog achter een vissersboeitje blijven haken. Gelukkig varen we alleen op zeil en staat de motor niet aan. We overleggen wat te doen en dat suffe bolletje blijft ons maar achtervolgen. Eén ding is duidelijk geen motor bij, hoe dan vrij te varen. Rustig overleggen we nog een keer, en dat was één keer teveel voor het boeitje. Het blijken er twee te zijn en ze houden het alletwee voor gezien. Hele opluchting voor ons en we bedanken ze vriendelijk voor hun vertrek. Aanloop Pointe à Pitre op Guadeluope verloopt verder goed en we worden vriendelijk ontvangen door de havenmeester en krijgen een mooie plek. Het blijkt een feestdag te zijn en inklaren kunnen we morgen wel. Ieder eiland zijn eigen stijl, maar dit is wel fijn.

Vertrek British Virgin Islands

Vrijdagavond 9 mei komt Hans weer aan boord vanuit Nederland. Hij neemt een nieuwe dynamo mee. David van Cay Electronics is bereid ons verder te helpen om hem in te bouwen ook al is het weekend. Bij nameten blijkt de dynamo echter niet te passen. David naar de zaak terug om te kijken wat hij kan doen. Er blijkt nog een dynamo klaar te staan om ingebouwd te worden in een catamaran maar de eigenaar zit nog in Florida. David besluit dat wij hem meer nodig hebben en neemt hem voor ons mee. Een nieuwe bestellen duurt voor ons te lang maar voor de catamaran is nog tijd. Ons visum loopt over 5 dagen af en dan moeten we uit de BVI zijn. 's Avonds om zeven uur is alles ingebouwd en we drinken met David een borrel op de goede afloop. De zondag gebruiken we om alle rommel op te ruimen, te zwemmen en de Drammer weer zeilklaar te maken. Maandag tanken we brandstof en vertekken naar Sopers Hole om daar dinsdag uit te klaren. Hans schraapt de romp nog af, want de aangroei is heel erg. Er zijn in een week tijd slierten aan de boot gegroeid van een centimeter of veertig. Het is zwaar werk en bovendien stroomt het nogal. 's Avonds heerlijk gegeten en de volgende ochtend heel snel uitgeklaard. Met spijt verlaten we na dertig dagen de British Virgin Islands, het is een heel mooi gebied met mooi natuurschoon en rustig vaarwater. We vertrekken naar St. Maarten om een nieuwe generator in te laten bouwen. De afspraken zijn gemaakt en de nieuwe generator is aangekomen. We hebben een heel mooie oversteek met rustig weer maar de wind volledig op de kop, zodat het grotendeels motorzeilen is. We proberen even of we genoeg snelheid halen op zeil. We komen echter niet verder dan 2,9 knoop. Tijdens mijn wacht heb ik volle maan, dus echt donker wordt het niet. Wel heel veel scheepverkeer, met voor mij nogal onbekende verlichting. Ik heb het danook behoorlijk druk en de wacht is zo voorbij. Hans neemt het over. Beiden maken we zo onderhand redelijk nachtrusten als we geen wacht hebben. Het vertrouwen op elkaar is gegroeid, het ritme zit erin en we weten dat de ander aangelijnd is. We proberen lange tijd de brugopening van 11.30 uur te halen bij St. Maarten. Als we 's morgen om 9 uur zien dat we dat niet meer halen, besluiten we lekker te gaan zeilen en het laatste stuk dan maar op te kruisen. Om 14.00 uur laten we het anker zakken in de baai voor de brug. In één keer liggen we als een huis, zetten het ankeralarm erop en gaan lekker zwemmen. Om 17.30 kunnen we door de brug en meren weer af in Simpson Bay Marina. De volgende ochtend om 8.30 komen Anan en Steven van de firma Electec aan boord om de generator te vervangen. Ze leveren goed werk af en na anderhalve dag zit de nieuwe generator erin en draait prima. 's Middags havenproject van Ballast Nedam bezocht op St. Maarten en boodschappen gedaan bij een heel grote supermarkt. De volgende dag heeft Hans de airco gerepareerd, hebben we andere onderdelen voor de boot aangeschaft en een ferry besproken naar Saba. Met de boot is dat bijna niet te doen. Je kunt er moeilijk ankeren en heel moeilijk aan land komen. Bovendien loopt het seizoen af en je kunt er niet alleen gaan liggen. Prima oplossing dus om het met de ferry te doen. Saba is een mooi onbedorven eiland met maar 1500 inwoners. Die heel vriendelijk en gastvrij zijn. We rijden rond met een taxi en zien in drie uur tijd het hele eiland. Lunchen doen we heel snel en we besluiten de laatste twee uur op het eiland te gebruiken om te hiken. Wel zwaar maar zeker de moeite waard, we klimmen 250 meter hoger dan we zijn en eindigen op 650 meter. De top kunnen we niet halen, die ligt op ruim 800 meter in de wolken. De Mount Scenery, die we nu beklimmen is de hoogste berg van het Koninkrijk der Nederlanden. Wel halen we ruim de grens van het tropisch regenwoud, zien de hagedissen met de gele buik, die alleen op Saba voorkomen. Er vliegen prachtige vogels rond met heel mooie kleuren. Op de terugweg naar de ferry zien we nog de Iguana, een prehistorisch dier om te zien. De volgende dag maandag 19 mei willen we weer doorvaren naar St. Barth.

British Virgin Islands.

Woensdag 23 april verlaten we de haven en gaan op zoek naar een andere nederlandse boot uit Scheveningen en die we nog kennen van de examens die we gedaan hebben. Via de mail hebben ze ons de ligplaats gemeld. Na enig zoeken vinden we ze en we pakken een mooring vlakbij. Raar in Scheveningen zijn het onze achterburen en hier liggen we dan weer naast elkaar terwijl de schildpadden tussen onze boten door zwemmen. Het is heel gezellig elkaar weer te spreken en 's avonds gaan we met de rubberboot bij hun op bezoek. We horen de verhalen die we nog niet via de mail wisten en krijgen tips voor onze tocht langs de caribische eilanden terug naar het zuiden. Donderdag varen we naar Trellisbay, we komen net op tijd aan om een van de laatste moorings te pakken. Na ons moeten meerdere een andere plek voor de nacht opzoeken. We eten verrassend goed in een restaurant op een klein eiland in de baai. In donker terug naar de Drammer nadat we gezocht hadden tussen alle rubberboten naar ons eigen bootje. Proberen stukje af te snijden en lopen vast op het koraal. Snel motor opgehaald (scheelt 20 cm.) en verder gepeddeld. Vrijdag komen Cathelijne en haar vriendinnen aan en we halen ze af met de rubberboot. Met de bagage lijkt het ons beter dat we in twee keer overgaan. Als ik bij de tweede zending aan boord kom, liggen de anderen al in het water. De volgende dag varen we met mooi zeilweer naar het eiland Jost van Dyke, om het hun te laten zien. Het is zaterdag en van de tien winkels op het eiland zijn er maar vier open, waarvan er 1 al geen water meer te krijgen is. We gaan terug naar de boot en Hans vaart met de meisjes naar een mooie snorkelplek. Ze genieten al schrikken ze wel van de vele grote vissen. Als we 's avonds een borrel drinken ziet Hans ineens de eerste haaien om de boot zwemmen. Geloof me het snorkelen is daarna nooit meer hetzelfde geworden, al sterven er op het eiland meer mensen van vallende kokosnoten dan door haaienbeten. Na Jost van Dyke naar Sopers Hole waar we ´s avonds heerlijk uit eten gaan. Maandag gaan we op weg naar Gorda Sound, maar halverwege krijgen we een tropische regen bui over ons heen en het zicht is heel slecht en we besluiten Nanny Cay aan te lopen. De volgende dag kruisen we met mooi zeilweer op naar Gorda Sound, waar we afmeren bij een mooring bij Bitter End. We blijven daar twee dagen en zeilen in een catamaran. Bij donker terug varen van het restaurant, varen de anderen nog even langs een hele grote motorboot, die verlichting in het water heeft. Wij vragen ons al een tijd af of dat alleen voor de sier is, maar als je er dichterbij komt snap je echt waarom ze dat doen. Er zwemmen vissen rond van twee meter, blijken Tarpins te zijn. Het snorkelen wordt steeds enger. We proberen nog even met een sterke lamp in het water te schijnen en in een paar tellen zien we honderden vissen zwemmen. Leuk vermaak voor bij de borrel. De volgende dag varen we naar de Bath, waar we nog een mooring kunnen oppakken. Dit is een geweldige plek om te snorkelen en te wandelen. Er liggen heel grote stenen, waar je tussen door loopt en klimt naar een andere baai. De kleuren en de lichtval tussen de stenen is werkelijk sprookjesachtig. Voor de avond valt pakken we een mooring waar meer boten liggen. De accu´s blijken niet opgeladen te zijn en zetten ´s nachts een noodlampje buiten. Varen de volgen de dag naar Nanny Cay om alles in orde te laten maken.

Aankomst British Virgin Islands.

's Morgens om 8.30 varen we de noordpunt van de eilandengroep aan. Gelukkig is het dan goed licht, want er liggen ontzettend veel visnetten. In principe varen we 's nachts geen nieuw gebied binnen en hier was het helemaal goed om het niet te doen. Achter de eilanden is het water een stuk rustiger en het is voor het eerst sinds maanden, dat de Drammer in rustig vaarwater is. Heerlijk om een lekkere snelheid te lopen terwijl de boot redelijk stil blijft. Om 10.00 uur kunnen we een mooring oppakken bij Virgin Corda. We gaan eerst zwemmen en daarna inklaren bij de douane. We kopen een vergunning om 1 maand in het gebied rond te mogen varen. 's Avonds krijgen we bezoek van een zweedse jongen en zijn spaanse vriendin, die we nu al voor de zoveelste keer tegen komen vanaf Lanzaroote. Ze varen rond in een boot van 6 meter en werken onderweg. Zo hebben ze in Lanzaroote op de Drammer gepast. Geweldig leuk om ze beter te leren kennen. De volgende dag zeilen we naar Sopers Hole een mooie inham tussen de eilanden groep. We liggen er heel rustig en er zijn veel leuke winkels en een goed restaurant. Heerlijk gegeten en rustig geslapen. Doorgevaren naar het eiland Jost van Dyke, waar we voor anker gaan. Ons anker houdt niet na een tijdje en we drijven weg. Opnieuw proberen en dan blijkt dat geen van onze meters het meer doet. Heel onhandig, vooral bij ankeren omdat we geen diepte hebben en niet nauwkeurig kunnen zien waar de wind vandaan komt. We liggen snel weer goed
en brengen de nacht door op anker. Wel een belevenis om op het eiland te lopen en te weten dat daar Nederlandse piraten in 1628 het eiland ingenomen hebben. En in de 16de en 17de eeuw waren het vooral nederlandse planters die er woonden. Nu wonen er nog 200 mensen en het eiland is nog redelijk puur. Er is maar een weg en er zijn in totaal twintig auto's op het eiland. Zaterdag varen we naar Tortola, waar we in de hoofdstad Roadtown onze meters hopen te laten maken. Er komt een elektricien van de haven, die erg duur is een heel slecht werk aflevert. Uiteindelijk kappen we het af en zeggen we dat we eerst met de werf willen overleggen. Gelukkig komen we aan het eind van de dag in contact met een bedrijf dat het merk vertegenwoordigt. Ze beloven dinsdag langs te komen. Zondag gaan we met een vliegtuigje naar het eiland Anegada. We willen het graag bezoeken en omdat we vandaag niet kunnen varen en onze vrienden er nog zijn is dit een prima uitstap. De piloot komt ons halen van de terminal en we vliegen met zijn vieren redelijk laag naar het eiland. Onderweg zie ik een walvis, maar het ging te snel om de anderen te waarschuwen. Als ik het de piloot vertel is deze enthousiast omdat hij ze zelf nog nooit had gezien. We snorkelen en genieten van een heerlijke lunch met kreeft. Hoe goed kan het leven zijn. Als we terug vliegen is de piloot bereid om nog lager te vliegen dan normaal. Hij wil ons de walvissen (het blijken er twee te zijn)goed laten zien. Als we ze naderen maakt hij er nog een rondje boven. Geweldig wat een belevenis, de dag kan niet meer stuk. 's Avonds lekker aan de haven gegeten en de volgende ochtend onze vrienden uitgezwaaid. Hans kijkt de bedrading nog eens na een haalt gelijk al drie dingen naar boven die onze elektrcien niet weer vast had gezet, of verkeerd verbonden. Geleerd niet zomaar de eerste de beste in goed vertrouwen aan de boot te laten sleutelen. De boot schoongemaakt, de was weggebracht en gezwommen. Met de taxi naar een andere haven waar ik een week wil blijven als Hans naar Nederland terug gaat. Dinsdagmorgen komt de elektricien en na twee uur heeft hij het draadje gevonden dat los zat. Wat een verschil met zaterdag, deze man wist tenminste waar hij mee bezig was.
Aankomst British Virgin Islands.

Verblijf St. Maarten

Op St. Maarten hebben we de boot klaar gemaakt om haar achter te laten voor een week. Er staat erg veel wind en we moeten een anker uitbrengen om goed in de box te blijven liggen. Zelfs de brug over het kanaal kan niet meer bediend worden. Gelukkig zijn we net op tijd binnen. De boten die nog buiten liggen hebben het behoorlijk zwaar. We gaan terug naar Nederland om het afscheid van Hans te gaan vieren in Nederland. Het afscheid is groots en we genieten er beiden heel erg van. Iedereen bedankt voor alles. Vrijdag 11 april vliegen we weer terug naar st.Maarten. Het weer is een stuk rustiger en de boot ligt er nog goed bij. Alles weer klaar maken en we proberen de wasmachine te maken. We zijn er twee dagen druk mee en het lukt niet. Blijkt dat er nieuwe chips in moeten. Ja dan houdt het natuurlijk even op. Via de werf bestellen we de nieuwe onderdelen. Hans zal deze dan in mei weer meenemen. Op maandag komen vrienden aan en met hen vertrekken we dinsdag om 17.00 uur naar de British Virgin eilanden. We willen 's nachts varen om overdag aan te komen. Het is een mooie tocht met helder weer een een enkel spatje regen.

Aankomst St.Lucia.

Zaterdag 9.00 uur: we vliegen van Martinique naar St Lucia. We hebben een taxi besproken om ons snel naar de Boat Yard te brengen, de chauffeur kennen we nog van onze vorige tochten over het eiland. Zijn naam is Patrick, en bij navraag blijken er ineens een heleboel taxichauffeurs zo te heten. Gelukkig kwam die van ons net aanrijden,zodat we snel naar de Drammer kunnen. Om 11.00 uur komen we bij de boot aan die al in de portaalkraan hangt om in het water gelaten te worden. Onze bagage wordt keurig aan boord gebracht en een half uur later, nadat we de financiële afwikkeling gedaan hebben liggen we in het water. Vakmensen daar, ze weten echt waar ze mee bezig zijn. Groot probleem blijkt echter een ligplaats te krijgen, ze zijn Rodney Bay Marina aan het restaureren en hoewel we al een maand geleden om een ligplaats gevraagd hadden, blijkt er geen te zijn. Rickey van de boatyard regelt voor ons dat we op een plek aan de andere kant van de steiger kunnen liggen. Hiervoor moeten drie boten van lokale mensen verlegd worden, maar iedereen is erg behulpzaam. De plek is echter niet riant, en we durven de Drammer niet alleen te laten. We zijn bang voor schade als er golven komen. Hans blaast de rubberboot op en gaat naar de marina om te melden dat we er zijn in verband met het maken van de voorstag. Hij meert af en ziet een plek vrijkomen, die hij gelijk aan de havenmeester vraagt. Om 15.00 uur liggen we alsnog in de marina, wat een geluk. Eerst melden we ons bij de douane, om de import van de Drammer in St. Lucia op te heffen. Dit moesten we doen om haar achter te kunnen laten. Zwemmen en eten op de wal, lekker vroeg naar bed.
Zondag eerste paasdag, zijn we eigenlijk een beetje vergeten en hebben geen eitje bij het ontbijt. We gaan met de rubberboor naar de Fulmaris, waar we gezellig koffie drinken en die ons verwennen met heerlijk chocoladegebak. Ik knip nog even de blonde lokken van hun zoontje van twee jaar. Ze hadden nogal wat nare ervaringen gehad met de vorige knipbeurt en waren er dankbaar voor. Terug met de rubberboot naar de haven, want de Fulmaris lag voor anker in de baai. Net als we bij de haveningang komen is de benzine op van de buitenboortmotor. Ik kan nog net de paal van het havenlicht pakken en Hans vult de tank bij. Invaren in de haven van Rodney Bay gaat bij ons niet altijd even makkelijk. We komen weer bij de Drammer en beginnen alle spullen weer op normale plaatsen te leggen, veel lag ergens anders in verband met de oversteek.
Maandag begint vroeg om 8.00 uur staan de eerste mensen op het dek om de Furlex te repareren. Ik zie daar erg tegenop omdat we dan een tijd zonder voorstag zullen zitten. Al na een kwartier is alle ongerustheid weg, deze mensen weten wat ze moeten doen en hoe. Twee vallen worden snoeistrak op de kikkers gezet en ze beginnen bovenin om de stag te demonteren. Na een uur ligt alles op de steiger en kan het vervangen van de onderdelen beginnen. De voorstag zelf is gelukkig niet beschadigd, wel blijkt het een klus van een dag te zijn om alles op de goede plek te krijgen. Dinsdag zetten we weer de genua aan de voorstag en slaan het kotterzeil aan. Langzamerhand wordt de Drammer weer zeilklaar. s'Middags gaan we nog even zwemmen met de rubberboot op het strand waar we ongewild een mooie vertoning geven aan de mensen op het strand omdat de branding toch wat sterker is dan we denken. Alles gaat goed, aankomen en vertrekken van het strand met branding moeten we nog maar eens op een stille plek oefenen. De timing is erg belangrijk evenals de taakverdeling. We komen er nog wel een keer achter. Nu houden we het in ieder geval net droog allemaal. De volgende dag vertrekken we om 10.15 uit Rodney Bay richting Guadeloupe. Na 1 uur worden we verrast door een hele grote groep dolfijnen. De wind is hard en we varen op gereefd voorzeil. De snelheid is regelmatig 8,5 knoop. Hans pakt de stukken tussen de eilanden en ik de stukken achter de eilanden. Prima verdeling vind ik. Achter de eilanden wordt de wind wel minder maar is ook erg wisselvallig door de hoge bergen. Om 24.00 uur zijn we halverwege en om 5.30 's morgens komen we bij de zuidpunt van Guadeloupe aan. We hadden gezien dat daar een haven was. Bij nalezen in een nieuwere gids bleek deze door orkaan Lenny in 1999 echter beschadigd, waardoor er plekken bleken te zijn met minder dan twee meter diepgang. Laat maar, door naar Antigua. Voel me net een Japanner, die overal foto's maakt en langs alle mooie plekken racet. Om 9.00 uur beginnen we aan de oversteek van 40 mijl met een wind van 5 tot 6 Bft. We gaan oost van Montsarrat langs, wat ook aangeraden wordt omdat dat een vulkaaneiland is dat nog erg aktief is. Aan de oostkant wordt aangeraden 4 mijl afstand te houden en aan de westkant 15 mijl in verband met asregens. Veel jachten hebben schade opgelopen aan hun zeilen. Met een gemiddelde van 7,5 knoop komen we bij Antigua aan. We varen voor het eerst tussen koraalriffen door en moeten heel nauwkeurig navigeren. Bij 10 meter diepgang zien we de bodem heel lichtblauw, prachtig om te zien. We moeten er wel even aan wennen. In de haven, Jolly Harbour, worden we keurig opgevangen door de havenmeester, die ons een goede plek aanwijst, en helpt met afmeren. Prachtige haven met zwembad en goede faciliteiten. De zaterdag huren we een auto en rijden over het eiland naar de hoofdstad en de bekende ankerplekken Falmouth en English Harbour. Vooral de laatste haven en baai vind ik prachtig. Minder grote super jachten en minder decadent. Weten dus waar we volgende keer afmeren. Vanmiddag vertrekken we naar St. Maarten om morgenochtend met daglicht aan te komen.

//we gaan weer terug naar St. Lucia.

Nadat we aangekomen waren op Martinique zijn we nog een week op het eiland gebleven en hebben we genoten van elkaar, van het strand en van de prachige natuur op het eiland. Na die week heeft Marnix ons verlaten en is teruggevlogen naar Kenia. Wat met al die gebeurtenissen daar nog een spannende tijd heeft opgeleverd. Na de eerste week zijn we met Radboud, Stefanie en Cleo naar St. Lucia gevaren. Dat bleek nog een behoorlijk zwaar tochtje te worden met 6 tot 7 Baeufort schuin op de kop. Bij sommigen waren de magen daar niet tegen bestand, wat natuurlijk altijd vervelend blijft. Toen we de baai invoeren startte de motor weer eens niet. Geen probleem anker uit dachten we maar dat bleek maar niet te pakken. Terwijl er in de baai wel 40 jachten lagen bleven wij maar niet op onze plek, en dreven we steeds verder de baai uit. Toen hebben we maar hulp gevraagd bij de havenmeester, die ons de watertaxi stuurde. Bij het ophalen van het anker bleek dat we deze precies op een oude kreeftenkorf hadden gegooid. Dus dat hij niet pakte was logisch. Deze mensen wisten goed wat ze deden en ze sleepten ons keurig de haven in en zorgden ervoor dat we netjes in de box afmeerde. We zijn nog een week op het eiland gebleven en hebben rondgereden en de boot klaar gemaakt om achter te laten. De Drammer hebben we op het droge gezet. Op St. Lucia was dat beter mogelijk dan op Martinique. De Drammer is netjes weggezet, en ze beloofden elke week de accu's bij te laden. Morgen, 21 maart vliegen we weer terug om weer verder te gaan. Eerst nog wat klussen aan de boot en dan naar st. Maarten.

Foto's van de Atlantische oversteek

Dit zijn foto's van de Atlantische oversteek met de Drammer van Las Palmas (vertrek 26 dec. 07) naar Martinique (aankomst 14 jan. 08). Bemanning: Hans, Emmy, Radboud en Marnix Huis in't Veld.

Evaluatie Atlantische oversteek Las Palmas- Gran Canaria (26-12-07) naar Zuidpunt Martinique 14 gr 22,5 N en 60 gr 45,0 W (14-01-08)

Gevolgde Route
We hebben aan de hand van de RCC Atlantic Crossing Guide, de Pilot charts and regional weather conditions for the North Atlantic and Caribbean (James Clarke) en de grib files voor de eerste week gekozen voor een route tussen de Middelroute en de Zuidelijke route in.
D.w.z. na de passage van de wateren tussen Gran Canaria en Tenerife een Zuidwestelijke route, ca 700 Nm (tot oudejaarsdag), tot 22 gr Noord en 25 gr West, dit is ongeveer 350 Nm Noord van de Kaap Verdische eilanden.
Vervolgens met de normaal in januari overheersende trade winds en de North Equatorial Current (ca 0,5 kn.) West naar Martinique.Totale afstand tot Zuidpunt Martinique (St. Lucia Channel) 2760 Nm. op GPS log, ca 60 Nm langer dan theoretische afstand, doordat we regelmatig voor de wind aan het afkruisen waren daar we met een ruime wind beter en rustiger (minder rollen) liepen.

Weer en voortgang
De eerste 10 etmalen ( 26 dec. tot 5 jan.) precies 1500 Nm afgelegd bij een overheersende wind van 5 a 6 Bft uit richtingen tussen NE en SE. De motor is op dit gedeelte niet gebruikt. Op 3 jan. 'middags 7 Bft, een grootste snelheid op het log (SOG) van 11,3 kn. geklokt, van de golven af surfend. Grootste etmaal gemiddelde van 180 Nm werd tevens van 2 op 3 jan geklokt. We zeilden grotendeels alleen op genua met flinke golven. Barometer was vanaf Las Palmas geleidelijk teruggelopen van ca 1026 naar ca 1020 Mbar. De zeewater temperatuur liep in deze periode op van 21 gr C tot 26 gr C
De nacht van 3 op 4 jan.( 150 Nm voor "Halfway point) in hevig en complex onweer gebied gedurende gehele nacht terecht gekomen. We hebben (achteraf onterecht) een grillige koers gevolgd met de gedachte de hevigste buien te kunnen omzeilen. Dit bleek een illusie: we kregen ze later in de nacht vol over ons heen met striemende regen horizontaal over dek met ca 40 of 45 kn. wind en veel bliksem en donderslagen zeer dichtbij. Gelukkig geen schade. Veel vlakte- en bolbliksem maar vrijwel geen lijnbliksem die we in Nederland vaker zien als bliksemontlading tussen onweerswolk en aardoppervlak.
Hierna was het weer omgeslagen: van 4 jan tot de nacht van 10/11 jan (met wederom hevig onweer) hadden we te maken met zwakke winden 2 a 3 Bft en Barometer standen tussen de 1012 en 1016, aanzienlijk warmer overdag (32 gr C) en af en toe 'nachts bliksem aan de horizon. Dat de wind zo zou afnemen werd uit de grib files, welke we om de 4 dagen opvroegen, tijdig voorspeld.

Van 5 tot 11 januari 6 etmalen slechts krap 800 Nm afgelegd waarvan een groot deel motorzeilend, waarbij bleek dat het brandstofverbruik relatief laag was ( ca 3 l/uur). Totaal heeft de motor voor 5 etmalen draaiuren gemaakt, vrijwel geheel in deze periode. We hebben geen spinnaker en voor de halfwinder was de wind teveel van achter of te zwak, zodat deze in de golven alleen maar stond te klapperen.
Vanaf nacht van 11op 12 januari tot aankomst op maandagmiddag 14 januari weer winden tussen ESE en ENE van 3 a 4 en soms 5 Bft. Overdag met uitgeboomde genua en grootzeil op bulletalie voor de wind gevaren en 's nachts iets meer ruime wind afgekruist. Ca 500 Nm in 2 1/2 a 3 etmalen.

Twee andere Nederlandse zeiljachten zijn 3 etmalen voor ons uit Las Palmas vertrokken naar de Kaap Verdische eilanden en op 3 januari vandaar vertrokken naar Barbados en volgden dus de zuidelijke route ca 500 Nm achter ons. Zij hadden in de periode dat wij zwakke winden hadden voortdurend een constante windkracht van ca 5 Bft.

Uitrusting
Zeer tevreden zijn wij over het uitstekend functioneren van:
De boot zelf (Contest 50 CS, bouwjaar 2004), de stuurautomaat ook in golven, de generator (Fischer Panda) , de watermaker (Schenker), de Iridium satelliet telefoon met het daarbij gekozen mailasail email programma, de Furuno radar/ plotter met C-map NT navigatie programma en de Furuno Navtex NX-300 voor ontvangst van weer- en scheepvaartberichten.
De SSB (Icom) functioneerde goed voor radiotelefonie, echter emailen gaf zoveel zwerfstromen (w.o.activeren van het MOB alarm), ondanks het aanbrengen van vele ferrietblokjes rondom de kabels, dat we besloten alleen nog te emailen via de Iridium.
De Star Tracking welke automatisch dagelijks onze positie aan het thuisfront moest doorgeven, deed dat soms zeer frequent en soms een week in het geheel niet.
Achteraf hadden we de start accu's (4 jaar oud) voor de oversteek moeten vervangen, want ze bleken een aantal keren de oorzaak van startproblemen met de motor, wellicht mede veroorzaakt door hogere temperaturen.

Aankomst Martinique

Zondag 13 januari komt de wind recht van achteren. Dat betekent dat we de genua uit moeten bomen en het grootzeil op de bulletalie, dat betekent ook dat alles vastgezet staat en dat is nu niet bepaald wat ik echt fijn vind. Bovendien wordt de stuurautomaat zwaar belast als we zo varen, dus dat wil zeggen veel geconcentreerd sturen met de hand. Vorige nacht stond er genoeg wind om te blijven zeilen, zodat we weer brandstof gespaard hebben. Voor het donker wordt toch maar besloten om de boom eruit te halen en een iets hogere koers te gaan varen. Als Hans om 23.00 uur mijn wacht overneemt kunnen we gijpen en rechtstreeks op Martinique aansturen. De wind neemt 's morgens behoorlijk af en we besluiten de motor te starten, wat lukt met behulp van startkabels op de accu van de generator. Om 9.00 uur zien we voor het eerst heel vaag land en om 10.15 zien we het eerste vissersbootje. Radboud belt naar Stefanie om te zeggen dat we denken om 14.30 uur de baai in te varen. Langzaam worden de contouren van het eiland duidelijker en klokslag half drie varen we de baai in. Stefanie belt ons en staat boven op een berg naar ons te zwaaien, wat een geweldige ontvangst. Als we ons melden bij de steiger om brandstof te tanken komt ze aanlopen met Cleo in de wandelwagen. Het is zo gaaf elkaar weer te zien en bovendien wiebelt die steiger ook minder dan de boot. Raar om na negentien dagen weer een stabiele ondergrond te hebben. We moeten nog even voor anker voor we een plaats krijgen, maar dan blijkt het ankergerei niet te werken (inmiddels alweer in orde), havenmeester ons probleem gemeld en we kregen gelijk een plek aan de pontoon. 's Avonds heerlijk aan de wal gegeten. Volgende dag schoon schip maken. Alles is goed gegaan en ik vond de overtocht geweldig, we hebben er van genoten om het met de zonen te doen. De stemming was goed aan boord en met het weer hebben we het redelijk getroffen. Alleen het onweer hadden we wel willen missen.

Nog 125 mijl naar Martinique

Vissen met de lijnen lukt ons maar niet, ik weet niet wat we verkeerd doen, we zullen het nog wel eens leren. We hebben het nu zelfs geprobeerd met aas, er lag een heel kleine vliegende vis op het dek dat we er voor gebruikt hebben. Resultaat nul komma nul. Van donderdag op vrijdagnacht weer heel zwaar onweer gehad. Alle apparatuur weer afgesloten en de andere voorzorgsmaatregelen genomen. Toen Radboud en Marnix 's morgens de motor wilden starten deed deze het weer niet. Nu zijn we maar eens begonnen met de accu's door te meten, bleek dat de startaccu's niet opgeladen waren omdat de invertor nog uit stond. Deze worden door de motor zelf opgeladen of door walstroom. Bij vorige metingen lagen we steeds aan walstroom. We namen danook aan dat de accu's goed waren.Door de accu van de generator te gebruiken konden we uiteindelijk toch starten. Was net begonnen met eten koken toen een groep dolfijnen ons gedag kwam zeggen. Ze speelden heerlijk voor de boot in de boeggolf. Altijd weer een feest en nu konden we het wel even gebruiken. De volgende avond weer onweer maar nu ver weg, blijft toch vervelend. Hans moet 's nachs tijdens zijn wacht nog vaart verminderen voor een grote tanker. De tanker opgeroepen en geholpen met het testen van zijn SSB radio. Hadden ze net gerepareerd en deze test kwam hun goed uit. Zie je maar weer dat je niet voor niets op wacht zit 's nachts. Dit was anders zeker fout gegaan. Zaterdag zeer wisselend wind, kunnen wel alles zeilen. Tijdens mijn wacht 's avonds wakkert de wind zelfs aan tot 27 knopen. Hadden gelukkig al een rif in het grootzeil gedaan, zodat ik niemand wakker hoefde te maken. In de loop van de nacht zakte de wind weer iets in. Nu zondag varen op uitgeboomde genua met grootzeil met bulletalie, de golven zijn al weer hoog en de golven zetten de boot soms weg. Daardoor maakt de boot nare onverwachte bewegingen en het typen van dit stukje is best lastig. We moeten nu nog 125 mijl tot ons waypoint bij Martinique. Dan tussen de eilanden door en de baai invaren met hopenlijk heel rustig water. Lijkt me heerlijk als de boot weer horizontaal blijft. Aankomst Martinique zal nagenoeg zeker maandag 14 januari zijn.

Eindelijk vis gegeten

Wat gebeurt er zoal op een dag met zwakke wind. Er wordt veel gekletst, gelezen, geslapen en filmpjes gekeken op de computer. Zie je dan helemaal niets anders dan water? Ja toch wel, gisteren zagen we een blauwe yerrican drijven en er kwam een witte vogel over met een hele lange staart. Je vraagt je af wat zo'n vogel zover van het vaste land of de eilanden te zoeken heeft. Wel was er iets meer wind, zodat we maar vier uur hoefden te motoren. We moeten nu toch wel wat zuinig aan gaan doen met de brandstof. De afstand tot Martinique is nu nog 556 mijl en we denken dat we nog voor 350 mijl brandstof hebben. Moet dus kunnen, temeer daar ze voor zaterdag en zondag meer wind afgeven. Gisteravond zaten Marnix en ik op wacht, toen we ineens een hoop gespartel hoorden in het gangboord. Een vliegende vis was daar met een plof geland. Met de lijnen hebben we nog steeds niets gevangen, dus besloten we dan maar deze vis op te gaan eten. Toch wel gek om de vis te doden en dan verder schoon te maken. We moeten dat wel gelijk doen omdat de temperaturen nu zo hoog zijn dat ik anders bang ben voor bederf. Radboud was er ook bijgekomen en we hadden al snel de slappe lach. Toen Hans wakker geworden was van ons en vroeg wat er aan de hand was, was het antwoord dat we een konijn gevangen hadden in de achtertuin. Echt geloven deed hij dat niet. We hebben de vis bewaard in de koelkast en vandaag heerlijk met peper, zout en tijm in de olijfolie gebakken. Was een heerlijk lunch hapje. We zijn nu vanaf 7.00 uur vanochtend aan het passaatzeilen en dat gaat redelijk goed, soms klapt het zeil nogal omdat je in een golfdal komt of omdat het schip weggezet wordt door een golf. De wind is nu gedraaid en we kunnen heerlijk varen met een knik in de schoot, zodat de boot wat rustiger ligt.

Rustige dagen

Deze dagen heel weinig wind. De snelheid alleen op de zeilen is soms slechts 2,3 knopen. Dat schiet dus niet erg op, gevolg is dat we de motor meer gebruiken. Tot onze spijt begint deze echter weer dezelfde problemen te vertonen, zodat het steeds weer spannend is of deze wel start. Natuurlijk kunnen we ook niet steeds op de motor varen omdat we dan zonder brandstof zouden komen. We proberen nu alleen 's nachts te moteren, zodat we nog wat voortgang hebben. Morgen, woensdag 9 januari, zijn we precies twee weken onderweg. We verwachten dan 2000 mijl afgelegd te hebben, nog ongeveer 700 te gaan. Dat is hetzelfde als de afstand Scheveningen La Rochelle. Het leven aan boord gaat goed, de stemming is goed en iedereen is heerlijk aan het uitrusten, lezen, muziek aan het luisteren of filmpjes aan het kijken op de computer. Er moet nu volop brood gebakken worden, omdat we door de voorraad van Las Palmas heen zijn. Ook al het verse fruit en de groenten zijn op. We hadden duidelijk te weinig tijd om inkopen te doen. Toen we zondag aankwamen moesten we eerst de winkels zien te vinden en die sloten al om 14.00 uur. De volgende dag was de dag voor kerst zodat ook alles al 's middags sloot. We gaan nu gewoon over op de vitaminepillen. Met de visvangst wil het maar niet lukken, we doen vast iets verkeerd. Wel zien we nu dat er naast de boot veel vliegende vissen uit het water komen,wat betekent dat er onder water gejaagd wordt. We houden de vislijn in de gaten. Zoals het er nu naar uitziet komen we maandagochtend 14 jan.aan in Martinique, maar zeker weten doen we dat natuurlijk niet.

Verandering van weer

's Avonds van vrijdag 4 jan. 08 zien Marnix en ik weer bliksem en nemen weer dezelfde voorzorgsmaatregelen. De oceaan is nu echter veel rustiger en we besluiten het dit keer maar op de nederlandse manier aan te pakken, dat wil zeggen we strijken de zeilen en starten de motor. Daarna blijven we zoveel mogelijk onze koers varen en sturen daarbij op de sterren. Gisteren was de oceaan veel te heftig om dat ook maar te proberen, de kans dat je dwars op de golven zou komen was te groot. Deze nacht verliep het allemaal een stuk rustiger en was het onweer niet zo fel. 's Morgens werden we beloond met een hele mooie zonsopgang en was het de dag verder prachtig weer, wel iets te weinig wind om goed te zeilen maar we hebben allemaal genoten van de zon. De vliegende vissen die we aan boord mochten ontvangen hebben we uiteindelijk overboord moeten zetten. Omdat we ze niet schoon hadden kunnen maken vertrouwde ik het niet meer. Jammer, maar we blijven vissen dus misschien komt dat lekkere maaltje nog. Gisteren en vandaag heerlijk brood gebakken en uitgebreid geluncht in de zon. De temperatuur is hier nu 32 graden, goed uit te houden dus, de watertemperatuur is 26,5 graden. De stemming aan boord is goed en er zijn weer de nodige kleine reparaties aan de boot gedaan. De vlaggenmast was gebroken, dus die hebben we ingekort en de vlag wappert weer achterop. De fokkeboom is weer gemaakt en teruggeplaatst aan de mast. Verder wordt er veel gelezen en films gekeken op de computer. Op zondagmiddag 6 jan. hadden we 1650 Nautical Mijl afgelegd en nog 1100 Nm te gaan